اثر ترکیبی تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین بر میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار پس از انفارکتوس تجربی میوکارد

مشخص شده است که استاتین ها و فعالیت ورزشی هر دو دارای اثرات سودمندی در پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی هستند. با این حال، در ارتباط با اثرات ترکیبی آن ها بر میزان آسیب بافتی بعد از انفارکتوس میوکارد اطلاعات کافی وجود ندارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ترکیبی تمرین ورزشی استقامتی و داروی آتورواستاتین بر میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در قلب موش های صحرائی به دنبال انفارکتوس میوکارد است.
45 سر موش صحرائی نر (10-8 هفته ای با میانگین وزن 10±230 گرم) به 5 گروه شم، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین و تمرین+آتورواستاتین تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین(mg/kg 150) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله دارویی و تمرین استقامتی 2 روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت 4 هفته تداوم یافت. جهت بررسی آسیب نکروزی و میزان بافت فیبروزی به ترتیب از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-آئوزین و تری کرم ماسون استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح P<0.05 و آزمون تعقیبی شفه(scheffe) تحلیل شدند.
یافته های پژوهش: ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین باعث کاهش معنی دار میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید(P=0.001). تمرین استقامتی به تنهایی باعث افزایش غیر معنی دار میزان آسیب نکروزی و افزایش معنی دار بافت فیبروزی شد(P=0.001). مصرف داروی آتورواستاتین آسیب نکروزی را کاهش داد، اما تاثیری بر وسعت بافت فیبروزی نداشت.
نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب تمرین استقامتی و داروی آتورواستاتین در بهبود آسیب بافتی ناشی از انفارکتوس میوکارد موثرتر از تمرین و دارو به تنهایی می باشد.