دعوت به تعقل و نشانه های عقلگرایی در نهج البلاغه

موضوع ارتباط عقل و دین با یکدیگر و چگونگی مواجهه باورمندان به ادیان الهی با عقل، از دیرباز مورد بحث و مناقشه گروه های مختلف فکری بوده است. چه، ظاهرا از یک سو برخی از متدینان بر این باورند که باید تمام توجه و نگاه خویش را صرفا به آموزه های کتب آسمانی بدوزند و در کنار آن به هیچ منبع الهام بخش دیگری اعتنا نکنند. چنان که از سویی نیز برخی، ادیان و کتب آسمانی را به مخالفت با عقل متهم می کنند! هر چند در ادوار مختلف پاسخ های درخوری از سوی اندیشمندان مسلمان به هر دو دیدگاه داده شده است؛ لکن در این پژوهش رویکرد امام علی(ع) به عنوان یکی از برجسته ترین پیشوایان و نیز مفسران دین اسلام در این رابطه نمایانده شده است. در پرتو بررسی دقیقی که در کلمات امام(ع) در نهج البلاغه و حتی در دیگر منابع صورت گرفته، به دست می آید که هر دو نگاه پیش گفته، نادرست و نارساست و این امام همام نگاه ویژه و عنایت خاصی به امر تعقل و خردورزی در امور دین و دنیا دارد.