بررسی میزان خودپنداره حرفه ای در پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی سطح شهر تهران در سال 1393

خودپنداره حرفه ای در واقع شناخت و درک فرد از خود، به عنوان یک فرد حرفه ای است و بر چگونگی تفکر، تکامل نقش، رفتار و عملکرد حرفه ای فرد تاثیر دارد. در میان حرفه های مختلف برخی نیاز به خودپنداره بالاتری دارند که در این میان، حرفه پرستاری از این لحاظ جایگاه ویژه ای دارد. این موضوع در پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه اهمیت بیشتری دارد، چراکه آن ها علاوه بر تجربه بالا و دانش کافی در مراقبت از بیمار، باید دارای مهارت های بالینی و شخصیتی خاص نیز باشند؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان خودپنداره حرفه ای و ابعاد آن در پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی سطح شهر تهران در سال 1393 انجام گردید
در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر 205 پرستار واجد شرایط به شیوه چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه ای دو قسمتی شامل: پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناسی و «پرسشنامه خودپنداره پرستار» کووین 2001 و بعد از تایید روایی و پایایی گردآوری شد. دامنه نمره کلی قابل کسب 288-36 و برای هریک از ابعاد 48-6 بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار بسته آماری برای علوم اجتماعی نسخه22 استفاده شد.
میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه ای پرستاری 67/23±20/197 بود. بیشترین و کمترین میانگین نمرات بدست آمده به ترتیب مربوط به بعد ارتباطات و خودپنداره عمومی پرستاری (اعتمادبه نفس) با میانگین 93/4±34/41 و 96/6±23/16 بود.
هرچند پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه نمره نسبتا بالایی از خودپنداره حرفه ای کسب کردند اما به نظر می رسد میانگین نمره بدست آمده، از سطح مطلوب فاصله دارد. همچنین پرستاران، کمترین نمره رااز بعد خودپنداره عمومی پرستاری (اعتمادبه نفس کسب کردند که این مطلب نشان دهنده ضعف پرستاران در این زمینه می باشد؛ لذا لزوم آموزش و آماده سازی پرستاران در جهت برخورداری از خودپنداره حرفه ای بالاتر و افزایش اعتماد به نفس در آن ها، احساس می شود.