بررسی شیوع و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های آسینتوباکتر جدا شده از بیماران بستری در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1392

عفونت آسینتوباکتر (Acinetobacter)، از جمله عفونت های شایع بیمارستانی است که در طی سال های اخیر، میزان مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری افزایش چشم گیر داشته است؛ به طوری که اکثر نمونه های اخذ شده از بیماران، در مقابل آنتی بیوتیک های جاری مقاومت دارند. از دیگر سو، عفونت با این باکتری در بیماران بستری در بیمارستان، به ویژه بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه و بیماران دارای نقص ایمنی ثانویه، می تواند با شیوع بیماری و مرگ و میر بالایی همراه باشد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف تعیین شیوع و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های آسینتوباکتر جدا شده از بیماران بستری در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1392 به انجام رسید.
طی یک مطالعه ی مقطعی، پرونده های بیمارانی که در سال 1392 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان بستری بودند و تشخیص ابتلا به عفونت آسینتوباکتر در آنان قطعی بود، مورد بررسی قرار گرفت و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها تعیین گردید. سویه های آسینتوباکتر شناسایی شده، بر حسب ویژگی های دموگرافیک و بالینی بیماران تجزیه و تحلیل گردید.
459 بیمار بستری در مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان که ابتلای آن ها به آسینتوباکتر تایید شده بود، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند. بیشترین مقاومت آسینتوباکتر نسبت به آمپی سیلین سولباکتام با فراوانی 1/21 درصد و آمیکاسین با فراوانی 1/13 درصد بود. همچنین، درصد فراوانی مقاومت به آنتی بیوتیک های سیپروفلوکساسین، سفوتاکسیم، سفتریاکسیون و مروپنم، به ترتیب 4/5، 8/4،0/2 و 7/1 درصد بود و تمامی نمونه ها نسبت به سفاوزلین، سفپیم، تازوسین، سفتازیدیم، جنتامایسین، نیتروفورانتوئین و کوتریموکسازول حساس بودند.
عفونت آسینتوباکتر، از جمله عفونت های بیمارستانی شایع در مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان می باشد که درصد قابل توجهی از نمونه ها در مقابل آنتی بیوتیک های جاری حساس بودند. احتمال می رود این یافته، ناشی از این باشد که اغلب نمونه های تشخیص داده شده، در حین نمونه گیری و مراحل بعدی آلوده شده باشند. از این رو، با توجه به افزایش روزافزون عفونت های بیمارستانی ناشی از سویه های مقاوم آسینتوباکتر و انتشار آن در محیط بیمارستان، به کارگیری اقدامات کنترل عفونت، جهت رفع منابع بالقوه ی عفونت و پیش گیری از انتقال آلودگی به بیماران از طریق دست پرسنل و تجهیزات بیمارستانی، ضروری به نظر می رسد.