تحلیلی بر مبانی معرفتی اوراسیاگرایان نوین منطقه

اوراسیاگرایی به عنوان پارادایمی فکری اوایل قرن بیستم در منطقه ظهور کرد و روشن فکرانی از روسیه، ترکیه، قزاقستان و تاتارستان در این باره مطالب فراوانی نوشتند و با قرائت خاص خود از اوراسیا، بر دامنه تضادهای منطقه ای (دست کم در حوزه نظری) افزودند. این پارادایم در دهه 1930 جایگاه نظری خود را از دست داد، ولی پس از فروپاشی شوروی طیف جدیدی از اوراسیاگرایی در منطقه به خصوص در کشورهای مذکور مطرح شد. این اوراسیاگرایان جدید ضمن دوری از قرائت های ملی گرایانه رمانتیک اوراسیاگرایان قدیم، درکی واقعی از هویت اوراسیا ارائه کرده اند. در چنین فضایی «اسلام» به عنوان عنصر محوری هویت منطقه اوراسیا در کانون توجه قرار گرفته است.
هر چند اوراسیاگرایان نوین تاکنون فرصت نیافته اند نظریه خود را به سیاست رسمی دولت هایشان تبدیل کنند، با توجه به حضور در لایه های مختلف دستگاه های سیاسی فرهنگی کشور، در راهبرد سیاسی دولت هایشان تاثیر گذارند. به خصوص در سال های اخیر که همگرایی بین اوراسیاگرایان منطقه نماد بیشتری یافته است، صحنه های جدیدی از هم پذیری بین دولت های آنها به چشم می خورد. با ادامه این روند، پارادایم اوراسیاگرایی در حوزه عمل نیز قابلیت های خود را به نمایش خواهد گذاشت.