استفاده از سیستم استنتاج فازی، اعداد فاصله ای و عملگر نگاشت به منظور تعیین سطح ریسک

ماتریس ریسک به دلیل دارا بودن ویژگی هایی نظیر ویژگی هایی نظیر ظاهر گرافیکی، راحتی در قابلیت درک و کاربری آسان به عنوان یکی از ابزارهای ارزیابی ریسک تبدیل شده است. از سوی دیگر، ویژگی هایی نظیر عدم دقت در طبقه بندی شاخص ریسک و هم چنین ذهنی بودن فرایند محاسباتی آن، استفاده از آن را محدود کرده است. به منظور حل این معضل در این مطالعه از سیستم های استنتاج منطق فازی و عملگرهای ریاضیاتی (اعداد فاصله ای و عملگر نگاشت ) استفاده شده است.
در این مطالعه ابتدا 10 سناریوی ریسک در فرایند حفاری و لوله گذاری انتخاب شده، سپس نتایج ارزیابی ریسک با استفاده از چهار نوع ماتریس تحت عنوان ماتریس ریسک سنتی(ORM)، سلول های جابجا شده (RCM)، بسط یافته (ERM) و فازی (FRM) مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج مطالعه نشان دادند که استفاده از ماتریس FRM و ERM، به دلیل بالا بودن دو شاخص «چگالی شباهت ریسک» (RTD) و «چگالی سطح ریسک» (RLD) در ماتریس ORM و RCM، و هم چنین دقیق تر بودن نتایج ارائه شده در FRM و ERM در ارزیابی ریسک اولویت داشته، هر چند ماتریس FRM به دلیل استفاده از توابع عضویت فازی نتایج قابل اطمینان تری ارائه می کند.
استفاده از مباحث ریاضیاتی جدید نظیر مجموعه های فازی و عملگرهای حسابی و نگاشت جهت ارزیابی ریسک، در مواقعی که داده های دقیق در دسترس نبوده و یا اطلاعات آن به صورت محدوده ای در دسترس باشد، می تواند دقت ماتریس ریسک را بهبود بخشیده و قابلیت اطمینان نتایج ارزیابی ریسک را افزایش دهد.