بررسی رابطه ی بین شدت لکنت با نگرش ارتباطی در افراد با لکنت بزرگسال

لکنت یک اختلال چند وجهی است که کنترل حرکتی و عملکرد زبانی را درگیر می کند و نوعا تغییرات نگرشی را نیز به همراه دارد. لذا به نظر می رسد که بررسی رابطه ی بین دو بخش ظاهری (شدت) و پنهان (نگرش ارتباطی) لکنت ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق نیز بررسی رابطه ی بین شدت لکنت و نگرش ارتباطی افراد با لکنت بزرگسال می باشد.
مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی 56 فرد بزرگسال با لکنت انجام شد. برای جمع آوری داده ها از آزمایه تعیین شدت لکنت Stuttering Severity Instrument-3: SSI-3 در موقعیت گفتاری خواندن شفاهی «متن 200 کلمه ای (448هجایی)» و آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت بزرگسالان OASES-A Overall Assessment of the Speaker''s Experience of Stuttering-Adult: برای بررسی نگرش ارتباطی، استفاده شد. از ضریب همبستگی اسپیرمن جهت آزمون وجود ارتباط بین شدت لکنت با نگرش ارتباطی و آزمون غیرپارامتری من ویتنی بین سابقه درمان لکنت با شدت لکنت و نگرش ارتباطی استفاده گردید.
پس از بررسی های آماری، همبستگی معنی داری بین شدت لکنت با نگرش ارتباطی مشاهده نشد(14/0 P) همبستگی معنی داری مشاهده شد. همچنین از لحاظ آماری بین شدت لکنت با سن(13/0

نتیجه گیری

یافته ها حاکی از این است که بین شدت لکنت و نگرش ارتباطی تفاوت معنی داری وجود نداشت. از طرفی چون در افرادی که سابقه درمان داشته اند، شدت لکنت کاهش یافته بود ولی نگرش ارتباطی خیر، پیشنهاد می شود که جنبه نگرش ارتباطی نیز در درمان مورد توجه قرار بگیرد.