شعر و شاعری از منظر محدثان و فقهای شیعه

شعر سخنی است ادبی غالبا موزون و دارای قافیه که عواطف و تخیلات گوینده را دربردارد و دارای پیشینه تاریخی است گفته شده نخستین شعر را حضرت آدم (ع) در سوگ فرزندش هابیل پس از آگاهی یافتن از مرگ وی به دست قابیل، سرود.
پیامبران الهی در طول تاریخ این هنر را به کار می بردند و هنگام ظهور دین اسلام در شبه جزیره عربستان شعر و شعرا در جامعه بدوی آن روزگار، نقش ویژه ای را ایفا می کردند تا جایی که برخی از مفسران، شان نزول سوره شعرا را به این مساله بازمی گردانند. در مقابل در میان اصحاب پیامبر اسلام نیز شاعرانی حضور داشتند که مورد محبت و تکریم ایشان قرار می گرفتند بنابراین می توان ادعا کرد در اسلام، رسول خدا (ص) نخستین کسی است که به شعر شاعران توجه می فرمودند و به شعرا جایزه و هدیه می بخشیدند. اندکی پس از رحلت ایشان و با اختلاف بین انصار و مهاجرین، این موضوع با شعری از عمروعاص و پاسخ کوبنده نعما بن عجلان در دفاع از حق خلافت حضرت علی (ع) شکل گرفت.
به گواه تاریخ سایر ائمه اطهار با شاعران متعهد زمان خود در ارتباط بودند و به شکل های گوناگون آنان را مورد لطف و تفقد قرار می دادند. در دوران پس از ائمه معصوم نیز همین روند ادامه پیدا کرد و بسیاری از محدثان و فقی هان ضمن دارا بودن قریحه شعری. آنان در لابه لای ابواب فقهی، ضمن بیان حکم تکلیفی شعر و شاعری به ارزش این دو می پرداختند.