سطوح تماسی در پروتزهای مفصل ران: گذشته، حال و افق های پیش رو

آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفق ترین جراحی های ارتوپدی محسوب می شود. مهم ترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنت هاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفت های زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است؛ زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت می شود. این پیشرفت ها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلی اتیلن، فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیک های پولی اتیلن همراه با نسل هایی با ویژگی های بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوان تر و فعا ل تر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنت ها و نسل های جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.