رابطه علی هوش عمومی و هوش هیجانی با عملکرد تحصیلی با میانجی گری اضطراب امتحان و سازگاری در دانش آموزان سال اول دبیرستان

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه علی میان متغیرهای هوش عمومی و هوش هیجانی و عملکرد تحصیلی با میانجی گری اضطراب امتحان و سازگاری در دانش آموزان سال اول دبیرستان های دولتی شهرستان بروجرد بوده است. نمونه پژوهش متشکل از 395 دانش آموز (197 پسر و 198 دختر) بوده که با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، انتخاب شده اند. آزمودنی ها پرسشنامه های اطلاعات شخصی، آزمون هوشی ریون، مقیاس هوش هیجانی پترایدز و فورنهام، مقیاس اضطراب امتحان اسپیل برگر و مقیاس سازگاری دانش آموزان دبیرستانی را تکمیل کرده اند. عملکرد تحصیلی دانش آموزان از معدل پایان سال تحصیلی آن ها به دست آمده است. روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. نتایج نشان داد؛ مدل پیشنهادی، برازنده داده ها است و مسیرهای مستقیم از هوش عمومی به عملکرد تحصیلی و سازگاری، مسیر مستقیم از سازگاری به عملکرد تحصیلی مثبت و معنی دار است. مسیر مستقیم هوش هیجانی به عملکرد تحصیلی منفی و معنی دار است. مسیر مستقیم هوش هیجانی به سازگاری نیز مثبت و معنی دار است. مسیرهای مستقیم هوش هیجانی و هوش عمومی به اضطراب امتحان منفی و معنی دار است هم چنین مسیر مستقیم اضطراب امتحان به عملکرد تحصیلی منفی و معنی دار است. نقش میانجی گری سازگاری نیز تایید شده است. تحلیل رگرسیون متغیرهای پیش بین روی عملکرد تحصیلی نشان داد؛ مجموع متغیرهای هوش عمومی، هوش هیجانی، اضطراب امتحان و سازگاری توانستند 0.59 واریانس عملکرد تحصیلی را تبیین کنند همچنین مشخص شد که نقش هوش عمومی در مقایسه با هوش هیجانی در پیش بینی عملکرد تحصیلی، برجسته تر است.