پیوستگی میلگردهای فولادی و پلیمری در بتن های خودتراکم

در این تحقیق با انجام آزمایش های متعدد بر روی نمونه های بتنی ساخته شده از بتنهای خودتراکم و نرمال (معمولی)، که حاوی میلگرد فولادی و پلیمری بوده اند، به بررسی عوامل موثر بر مقاومت پیوستگی بتن و میلگرد پرداخته شد. عمده ترین آزمایش در این تحقیق، آزمایش بیرون کشیدن میلگرد از داخل بتن بوده است. بتنهای خودتراکم ساخته شده دارای دو نوع طرح اختلاط بوده اند که در یکی از آنها ماده فوق روان کننده کمتری نسبت به دیگری استفاده شد تا بتوان تاثیر میزان فوق روان کننده را نیز بر روی مقاومت پیوستگی بدست آورد.
با مقایسه نتایج آزمایش بیرون کشیدن pull out بر روی نمونه های بتن معمولی و خود تراکم، اثر نوع بتن بر روی مقاومت پیوستگی بررسی شد و این نتیجه حاصل آمد که میلگردهای فولادی دارای مقاومت پیوستگی بهتری نسبت به میلگردهای ساخته شده از رشته های پلیمر مسلح (FRP) در انواع بتن بوده اند؛ همچنین بتنهای خودتراکم با درصد فوق روان کننده بیشتر، نسبت به سایر بتنهای موجود در آزمایشها دارای مقاومت پیوستگی بیشتری بوده اند. درضمن مدل های موجود دارای دقت کافی برای پیش بینی مقاومت پیوستگی میلگردهای FRP نبوده اند. بنابراین از مدل سازی با نرم افزار آباکوس برای این کار استفاده شده است و دو نوع مدلسازی دو بعدی و سه بعدی مقایسه شده اند. این بخش از تحقیق نشان داد که برای پیش بینی نتایج تجربی، مدلسازی سه بعدی مناسب تر است.