بهبود فرصت هاش شهروندی

شهروند و شهروندمداری
شهروند و شهروندمداری (Citizen) به معنی شهروند بودن یک کشور است ، با در نظر گرفتن حقوق و وظایفی که در تابعیت شهرنشینی و شهروندی وجود دارد،که با خود تعهداتی چون برابری و عدالت و استقلال به همراه دارد. زمانی مفهوم شهروندی دارای اعتبار است، که حقوق فردی اشخاص و شرافت آنان به رسمیت شناخته شود آن را در بستر اجتماعی فرد مورد تایید قرار دهد. این رویکرد نشان از آن دارد که فرد و جامعه به یکدیگر وابسته هستند و تعهدات، شرایط ضروری شهروندی را بازتولید می کنند. بنا بر این شهروندان از هویتی پویا برخوردارند و راه های تازه و خلاقیت هایی برای بیان شهروندیشان ارائه می دهند و برای شکل دادن به ارزوها و نیازهایشان دستخوش تغییر می شوند. شهروند و جامعه به حقوق و وظایف و نهادهای تازه نیاز دارند. زمانی که فردی ساکن شهری می شود شهروند آن شهر بوده و مالکیت از آن او است بدین ترتیب به طور نسبی بین تمام ساکنان مالکیت شهری تقسیم می شود و بر حسب شرایط و موقعیت و استفاده از امکانات دارای وظایفی بوده و مدیران شهرها ، تصمیم گیرندگان، نمایندگان منتخب فقط مجریان تصمیمات مردم هستند، روابط میان جامعه سیاسی و شهروندان یک رابطه میان خود شهروندان است که افراد زمانی این موضوع را درک می کنند که پیوند نزدیک میان حقوق و مسئولیت های شهروندی وجود داشته باشد. حقوق زمانی به رسمیت شناخته می شود که حقوق افراد را به رسمیت بشناسند و بالعکس. حفظ حقوق افراد در گرو حفظ جامعه سیاسی است و جامعه سیاسی سالم نیازمند شهروندان پویاست و شهروندی پویا با فرد آغاز می شود. بنابراین اصلاحات سیاسی باید با هدف بهبود فرصت های شهروندی برای اعمال حقوق و ایفای وظایف در راه ترویج روح مشارکتی صورت گیرد و این پویایی شهروندی است که تقابل میان حقوق و مسولیت ها را از میان می برد. مدیریت شهری و سازماندهی شهرهای بزرگ بر مبنای الگوها و روش های سنتی جوابگونیست بلکه متولیان امور باید با تدوین و طراحی نقشه دانش برمحور کاربرد تکنولوژی های مناسب ، عرصه های اطلاعاتی و ارتباطی، نظام های بهبود مدیریت برای ایجاد تغییر احساس عمیق خود را نسبت به آینده کشف کنند،آینده مطلوب را ترسیم نمایند،با اقداماتی که انجام می دهند و یادگیری ازاین اقدامات و پس از مقایسه تجربه با آنچه که فرا گرفته و پیش بینی نموده اند و فکر کردن به راه حل های جدید، ساز کار تغییر را به وجود آورند .آنان باید همگام با رشد و توسعه شهرها، جمعیت و مهاجرت های بی رویه و ساخت و سازهای کلان... با استفاده ار تکنیک های بهبود مدیریت در قالب برنامه ریزی استراتژیکی در مقابل مشکلاتی که ممکن است در آینده ایجاد شوند،نقشه دانش پیشگیری و اداره بحران را برای شرایط ناگوار و غیرمترقبه طراحی کنند، ارسطو و افلاطون بر این عقیده هستندکه هدف اصلی جامعه را اقتصاد نمی دانند بلکه روح جامعه عدل است و عدل امری انسانی است و هدف تامین زندگی خوب و سعادت شهروندان می باشد و همچنین ارسطو معتقد است که (برای پایداری جامعه و حکومت لازم است که شهروندان به تناوب حکومت کنند و این نیاز به پاسخگویی و شفافیت برنامه ها از طرف حکمرانان در میان شهروندان است).