کارآزمایی بالینی تاثیر مداخله مددکاری گروهی با رویکرد بخشش درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه

رسیدن به سن سالمندی به همراه اقامت در آسایشگاه های سالمندان ممکن است منجر به کاهش رضایت از زندگی گردد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثرگذاری برگزاری جلسات گروهی بخشش درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه است.
روش مطالعه حاضر از نوع مداخله شبه تجربی است. تعداد 55 نفر از چهار آسایشگاه نگهداری از سالمندان شهر تهران به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای، انتخاب شدند. با توجه به ملاک های ورود، افراد مناسب شرکت در جلسات گروه درمانی انتخاب و افراد به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند و پرسشنامه رضایت از زندگی روی ایشان تکمیل گردید و سپس گروه مداخله در هشت جلسه بخشش درمانی حضور یافتند و گروه شاهد مداخلات درمانی رایج را دریافت کردند. رضایت مندی از زندگی افراد پس از مداخله در دو گروه ارزیابی شد. ابزارهای جمع آوری شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه رضایت از زندگی (LSI-Z) (1969) بود و اطلاعات با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS تحلیل گردید.
بین دو گروه در نمره رضایت از زندگی پیش از مداخله تفاوت معناداری مشاهده نشد، اما پس از مداخله به طوری که نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، رضایت از زندگی گروه شرکت کننده در برنامه بخشش به طور معناداری نسبت به گروه شاهد افزایش داشته است و در مقایسه گروه مداخله و شاهد تفاوت معناداری مشاهده گردید (001/0>P).
شرکت در جلسات گروهی بخشش درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه تاثیرگذار است و انجام قراردادی برای افزایش بخشش، می تواند به ارتقای کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه کمک نماید.