مقایسه ی تاثیر کلرهگزیدین و مسواک زدن در پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور

پنومونی ناشی از ونتیلاتور یک عفونت شایع در بخش مراقبت ویژه بوده و با افزایش عوارض و مرگ و میر همراه است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مراقبت دهانی به روشی مکانیکی (مسواک)، دارویی (کلرهگزیدین) و ترکیبی (مسواک و کلرهگزیدین) در پیشگیری از بروز پنومونی ناشی از ونتیلاتور در بیماران بدحال بستری در بخش مراقبت های ویژه پایه ریزی شد.
بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان آیت الله موسوی زنجان که در طی 24 ساعت تحت انتوباسیون قرار می گرفتند جهت شرکت در مطالعه انتخاب شدند. 180 بیمار به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند که شامل: 1. گروه اول (60 نفر) استفاده از محلول دهانی 12/0 درصد کلرهگزیدین؛ 2. گروه دوم (61 نفر) استفاده از مسواک؛ 3. گروه سوم (59 نفر) استفاده ی توام از محلول دهانی 12/0درصد کلرهگزیدین و مسواک. پنومونی وابسته به ونتیلاتور نیز با نمره دهی بالینی عفونت ریوی تعیین شد.
در بین سه گروه تفاوت قابل ملاحظه ای از نظر میزان بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور وجود نداشت. در روز سوم 4/29 و در روز هفتم
4/59 درصد بیماران پنومونی داشتند. میزان بروز پنومونی در روز سوم و روز هفتم بین سه گروه تفاوت معنی داری نداشت.
روش های مکانیکی و دارویی یا ترکیبی مراقبت دهان و دندان بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه، هیچ ارجحیتی بر یکدیگر در کاهش میزان بروز پنومونی ندارند.