اثر تجویز تاموکسیفن در دوره بارداری بر ساختار بافتی لوله های منی ساز موش های نر بالغ

تاموکسیفن یک داروی غیراستروئیدی است که به طور عمده در درمان سرطان پستان و همچنین برای تحریک تخمک گذاری و درمان نازایی مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به اتصال تاموکسیفن به رسپتورهای استروژن و امکان نقش استروژن ها در اسپرماتوژنز، هدف از برسی حاضر، مطالعه اسپرماتوژنز و بررسی هیستولوژیک مجاری منی ساز در موش های بالغی است که مادران آنها طی دوره حاملگی تاموکسیفن دریافت کرده است.
در این بررسی 30 سر موش ماده و 15سر موش نر از نژاد NMRI، برای عمل جفت گیری انتخاب شدند. از روز 13 حاملگی، به مدت هفت روز، موش های گروه تجربی، داروی تاموکسیفن را با دوز mg/kg 5 به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و به موش های گروه کنترل نرمال سالین تجویز گردید. بعد از زایمان موش های مورد مطالعه، نوزادان نر را جدا کرده و تحت مراقبت در شرایط استاندارد قرارگرفتند. پس از رسیدن به سن بلوغ(8-6 هفتگی) موش های بالغ با روش جابجائی گردنی کشته شدند و برای بررسی اسپرماتوژنز، بیضه ها را از شکم خارج کرده و پس از طی مراحل روتین بافتی، با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند.
مطالعات هیستولوژیک نشان داد که تعداد سلول های اسپرماتوژنیک و سرتولی در لوله های منی ساز در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری داشتند ولی تفاوتی در تعداد سلول های لایدیگ در دو گروه مشاهده نشد.
نتایج این تحقیق نشان داد که، تجویز تاموکسیفن طی دوره تکاملی، می تواند باعث تغییرات هیستولوژیک در لوله های منی ساز گردد و در نتیجه منجر به ناباروری در موش نر گردد.