الکتروریسی نانوالیاف فیبروئین ابریشم-بتاسیکلودکسترین برای رهایش کنترل شده دارو

فیبروئین ابریشم، به عنوان پلیمر طبیعی به طور گسترده ای بصورت ماتریسی مناسب در سامانه های رهایش کنترل شده دارو استفاده می شود. فیبروئین ابریشم پلیمری زیست سازگار با تجزیه پذیری آهسته دارای خواص مکانیکی و فرایندپذیری عالی است. در این پژوهش، داربست نانولیفی جدید از فیبروئین ابریشم حاوی β-سیکلودکسترین با قابلیت حبس مولکولی، از الکترو ریسی محلول های همگن فیبروئین و β-سیکلودکسترین در حلال اسید فرمیک تهیه و اثر وجود سیکلودکسترین بر خواص نانوالیاف تولید شده و مقدار رهایش دارو بررسی شده است. شکل شناسی، ساختار میکروسکوپی، ترکیب شیمیایی و رفتار گرمایی ترکیب این داربست نانولیفی به وسیله میکروسکوپ الکترونی پویشی (SEM) و طیف بینی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) و گرماسنج پویشی تفاضلی (DSC) بررسی شد. نتایج تصاویر SEM نشان داد، نانوالیاف بدون دانه و یکنواخت تهیه شدند و میانگین قطری نانوالیاف به طور مشخص تحت تاثیر نسبت مخلوط قرار دارد، به طوری که با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین قطر الیاف کاهش یافته است. این مشاهدات با نتایج حاصل از گرانروی بررسی شد. نتایج بررسی ها نشان داد، گرانروی محلول های فیبروئین-β-سیکلودکسترین با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین کاهش می یابد. نتایج حاصل از DSC نیز وجود دارو را درون حفره سیکلودکسترین تایید کرد. در ادامه رهایش سالیسیلیک اسید به عنوان مدل دارویی برای بررسی اثر وجود β-سیکلودکسترین در این داربست در بافر فسفات با pH برابر4/7 در دمای37 درجه بدن انسان بررسی شد. نتایج حاصل از بررسی رهایش نشان داد، قابلیت حبس مولکول های دارو با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین افزایش یافته که به کاهش سرعت آزادسازی دارو منجر شد.