مقایسه ی روش های تلفیق آب شور و غیر شور در کشت سورگوم علوفه ای و توزیع شوری در نیمرخ خاک

یکی از راه حل های مورد تایید پژوهش گران در حوزه ی استفاده از آب شور در کشاورزی، استفاده ی تلفیقی از آب شور و غیر شور به صورت توامان برای کاهش اثرات اسمزی ناشی از استفاده از آب شور می باشد. در پژوهش حاضر هدف، مقایسه ی روش های موجود و ارائه ی یک راهکار جدید در چگونگی تلفیق آب شور و غیر شور، برای ذخیره سازی هرچه بیشتر آب شیرین می باشد.برای این منظور آزمایشی در شرایط مزرعه ای در قالب طرح بلوک کاملا تصادفی با پنج تیمار (تیمار شاهد باضافه ی چهار روش تلفیق آب شور و غیر شور) در سه تکرار طی کشت گیاه سورگوم علوفه ای رقم اسپیدفید در سال 92-1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زابل به انجام رسید. تیمارها شامل، شاهد، یک سوم شور، یک در میان زمانی، یک در میان مکانی و تیمار مخلوط بودند. شاخص های زراعی مورد بررسی شامل وزن خشک ساقه، وزن خشک برگ، وزن خشک اندام هوایی، ارتفاع بوته ها و شاخص سطح برگ بودند. نتایج نشان داد دو تیمار یک در میان مکانی و یک سوم شور در تمامی صفات اندازه گیری شده پس از تیمار شاهد دارای بیشترین عملکرد بودند، به طوری که در وزن خشک برگ، ارتفاع گیاه و شاخص سطح برگ با تیمار شاهد تفاوت معنی دار (p≤0.05) نشان ندادند و در وزن خشک ساقه و وزن خشک کل اندام هوایی پس از تیمار شاهد دارای بیشترین عملکرد بودند. این دو تیمار در تعدیل املاح در انتهای فصل نیز نتایج قابل قبولی از خود برجا گذاشتند. به نظر می رسد تیمارهای یک سوم شور و یک در میان مکانی هر کدام با بهره گیری از روش منحصر به فرد خود در نحوه ی استفاده از آب شور توانسته اند با وجود کاربرد آب شور در آبیاری ها، اثر منفی ناشی از پتانسیل اسمزی وارده به گیاه را کاهش داده و نسبت به روش های قدیمی تر (یک در میان زمانی و مخلوط)، دارای برتری باشند.