بررسی ارزش گلوکومتری در تشخیص هیپوگلیسمی نوزادان

هیپوگلیسمی نوزادی یکی از مشکلات مهم بخش های نوزادان است و نیاز به تشخیص و درمان سریع دارد. دو روش آزمایشگاهی و گلوکومتری جهت تعیین گلوکز استفاده می شود. روش آزمایشگاهی هر چند دقیق است، اما دریافت پاسخ با تاخیر همراه است. هدف از انجام این تحقیق، تعیین دقت گلوکومتری در تشخیص هیپوگلیسمی نوزادان بخش های ویژه نوزادان در سال 93-94 بود.
مطالعه حاضر از نوع تشخیصی است. از 204 نوزاد در بخش مراقبت های ویژه نوزادان، 408 نمونه خون به طور همزمان با دو روش گلوکومتری (خون مویرگی انگشت) و داخل وریدی آزمایشگاهی در دو ساعت اول تولد با روش ثابت اخذ و گلوکز خون اندازه گیری شد. غلظت گلوکز خون با روش آنالیز فتومتریک و گلوکز اکسیداز تعیین شد. میانگین گلوکز، ضریب همبستگی، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی گلوکومتری تعیین شد. آنالیز داده ها توسط SPSS نسخه 16 و آزمون های T test و Paired t test استفاده شد.
میانگین وزن نوزادان 840 ± 2915 گرم بود. 92 نوزاد (1/45 درصد) دختر بودند. 45 نفر (1/22 درصد) نوزادان از مادران دیابتی متولد شدند. شیوع هیپوگلیسمی در روش آزمایشگاهی برابر 6/21 درصد (3/27- 9/15 درصد 95% CI) بود. میانگین گلوکز آزمایشگاهی برابر mg/dl 1/69 ± 8/77 و گلوکز گلوکومتری برابر mg/dl 9/60 ± 4/86 بود (001/0 > p). با نقطه برش mg/dl 40، شاخص های تشخیصی گلوکومتری به ترتیب شاخص حساسیت 6/95 درصد، ویژگی 5/45 درصد، ارزش اخباری مثبت 4/86 درصد و ارزش اخباری منفی 1/74 درصد حاصل گردید. نقطه برش گلوکز با روش گلوکومتری با استفاده از منحنی ROC، mg/dl 49 به دست آمد و شیوع هیپوگلیسمی در این روش 2/15 درصد (2/10 - 2/20 درصد، 95% CI) محاسبه شد.
استنتاج: با توجه به حساسیت و ارزش پیش بینی تست گلوکومتری، این ابزار برای غربالگری (screening) هیپوگلیسمی نوزادان مناسب می باشد چرا که نتیجه آزمایش، در طی چند ثانیه آماده شده، عارضه خاصی ندارد و از نظر بالینی به پزشک کمک می کند.