تاثیر هشت هفته رژیم غذایی پرچرب همراه با تمرین استقامتی بر سطوح پلاسمایی آمیلین رت های نر نژاد ویستار

آمیلین هورمونی پلی پپتیدی است که با کاهش اشتها از افزایش وزن و چاقی جلوگیری می کند. بنابراین، هدف مطالعه ی حاضر تاثیر هشت هفته رژیم غذایی پرچرب همراه با تمرین استقامتی بر وزن و سطوح پلاسمایی آمیلین رت های نر ویستار بود.
در این مطالعه ی تجربی، 24 سر رت نر جوان نژاد ویستار، با دامنه سنی 50 تا 60 روز و میانگین وزنی 10±160 گرم به سه گروه هشت تایی شامل گروه کنترل (C)، گروه رژیم پرچرب (HFD) و گروه تمرین استقامتی و رژیم پرچرب (ET+HFD) تقسیم شدند. رت های گروه (ET+HFD) به مدت هشت هفته، پنج روز در هفته، هر جلسه 63-20 دقیقه با سرعت 30-15 متر در دقیقه روی تردمیل بدون شیب دویدند و از رژیم پرچرب استفاده کردند. گروه کنترل (C) برای خونگیری اولیه و گروه رژیم پرچرب (HFD) تمرین نکردند. رژیم غذایی پرچرب در دسترس دو گروه کنترل و تمرین شامل 60 درصد چربی، 24 درصد کربوهیدارت و 16 درصد پروتئین بود. خون گیری24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با دوازده ساعت ناشتایی انجام شد. مقادیر آمیلین به کمک کیت الایزا Cusabio Biotech اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ANOVA و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند (05/0>P).
مقادیر آمیلین گروه تمرین (ET+HFD) و رژیم (HFD) نسبت به گروه پایه تفاوت معناداری نداشتند(25/0=p و 867/0=p). کاهش غلظت آمیلین گروه تمرین نسبت به گروه رژیم (بدون تمرین) معنادار نبود (543/0=p). وزن رت های گروه رژیم و تمرین در حد معناداری زیادتر از گروه پایه بود (0001/0>p). تفاوت معناداری بین وزن رت های گروه تمرین و رژیم مشاهده نشد (795/0=p).
به نظر می رسد، هشت هفته رژیم غذایی پرچرب با و بدون تمرین ورزشی استقامتی نمی تواند موجب تغییر معنادار مقادیر آمیلین پلاسمای رت ها شود. با این حال، رژیم غذایی پرچرب موجب افزایش وزن رت ها شد و هشت هفته تمرین استقامتی قادر به کاهش وزن رت های تغذیه شونده با رژیم غذایی پرچرب نبود.