رویکرد تطبیقی به معیارهای ناظر بر بازجویی پلیسی (با تاکید بر قانون آیین دادرسی کیفری 1392)

اعطای حق بازجویی به کارکنان نظام عدالت کیفری، مانند پلیس، از جمله تدابیری است که نظام های عدالت کیفری برای کشف حقیقت پیش بینی کرده اند. بر اساس این حقوقی، بازجویی عبارتست از: تحقیق از متهم در مورد مشارکت احتمالی وی در ارتکاب جرم. در نظام های مختلف کیفری در کنار اعطای حق بازجویی به پلیس، تدابیری اتخاذ شده که جلوی هرگونه تعدی احتمالی به حقوق و آزادی های متهم گرفته شود. پذیرش حق السکوت، ممنوعیت شکنجه، فریب و اغفال متهم و لزوم ثبت و ضبط بازجویی از مهم ترین این تدابیر است. در مقررات داخلی، به ویژه قانون آیین دادرسی کیفری 1392 ، برخی از این حقوق از جمله حق سکوت، ممنوعیت شکنجه، فریب و اغفال به صراحت و برخی دیگر، از جمله ثبت و ضبط بازجویی به صورت ناقص پذیرفته شده است. این مقاله تلاش دارد تا با رویکردی تطبیقی و با تمرکز بر قانون آیین دادرسی کیفری جدید، مهم ترین معیارهای ناظر بر بازجویی پلیسی را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده و راهکارهای مناسب برای ارتقای رعایت موازین دادرسی ارایه کند.