بررسی خاصیت سیتوتوکسیک عصاره های آبی و هیدروالکلی گیاه شیرین بیان (Glycyrihiza glabra L.) بر رده سلولی DU-145

سرطان پروستات دومین سرطان شایع در مردان پس از سرطان پوست محسوب می گردد. تاکنون گیاهان دارویی متعددی شناسایی شده اند که دارای ویژگی های ضد سرطانی می باشند. گیاه شیرین بیان با نام علمی Glycyrihiza glabra L. متعلق به خانواده Fabaceae، دارای گیاهان علفی چندساله با سه گونه در ایران است. عصاره ریشه آن در سراسر دنیا کاربرد وسیعی در پزشکی، صنایع غذایی، دخانیات و صنایع دیگر دارد. در این پژوهش خاصیت سایتوتوکسیک عصاره های آبی و هیدروالکلی ریشه شیرین بیان بر سرطان پروستات انسانی (DU145) با روش رنگ سنجیMTT مورد مطالعه قرار گرفت. ریشه شیرین بیان از طریق مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان تهیه گردید. سپس عصاره های آبی و هیدروالکلی از این گیاه تهیه شد. رده ی سلولی DU-145در محیط کشت RPMI-1640 حاوی 10% سرم گاوی در انکوباتور با 5% CO2 کشت داده شد و تحت غلظت های مختلف عصاره های آبی و هیدروالکلی طی 24، 48 و 72 ساعت انکوبه شد. از روش MTT برای محاسبه درصد بقاء سلول ها در حضور و فقدان عصاره ها استفاده شد و جذب نوری توسط دستگاه الایزا با طول موج 540 نانومتر خوانده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS بررسی گردیدند (12=N، 05/0=P-value*). نتایج نشان دهنده کاهش درصد بقاء سلول ها بود که با استفاده از روش MTT محاسبه گردید. نتایج حاصل از این مطالعه بیان می کند که احتمالا عصاره ی آبی و هیدروالکلی گیاه شیرین بیان تا حدودی دارای اثر سیتوتوکسیک می باشند. همچنین در عصاره آبی این گیاه با غلظت های کمتر از 100 به دلیل وجود ترکیبات ترپنی کاهش اثرات سایتوتوکسیک دیده شد.