ارزیابی اثرات منابع انرژی تجدیدپذیر در چهارچوب برنامه ریزی توسعه تولید از دیدگاه رفاه اجتماعی

امروزه بر همگان مبرهن است که تغییرات شرایط آب و هوایی تهدیدی جدی برای رفاه بشر بر روی کره زمین تلقی می شود، از این رو رشد روزافزون تقاضا برای انرژی الکتریکی و وابستگی بخش تولید به منابع سوخت های فسیلی، این بخش را به یکی از مهم ترین حوزه ها برای اعمال محدودیت ها و پیاده سازی راهکارها در راستای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای مبدل نموده است. از جمله این راهکارها، تدوین طرح هایی تحت عنوان سیاست های تشویقی است که ترویج منابع انرژی تجدیدپذیر و اعمال محدودیت بر انتشار بخش تولید را دنبال می کنند. در مقاله پیش رو با تکیه بر مفهوم تابع رفاه اجتماعی برگسون- ساموئلسون، اثر افزایش درصد نفوذ منابع انرژی تجدیدپذیر تحت اجرای سیاست های تشویقی در برنامه ریزی بلندمدت توسعه تولید از دیدگاه های مختلفی چون مسایل زیست محیطی، رفاه سرمایه گذاران بخش تولید و رفاه مصرف کنندگان انرژی الکتریکی مورد ارزیابی قرار می گیرد. بدین منظور ابتدا با در نظر داشتن اثر یکی از رایج ترین سیاست ها تحت عنوان سیاست حق انتشار با قابلیت داد و ستد، یک مدل جامع برای برنامه ریزی توسعه تولید از دید یک شرکت تولیدی ارائه می گردد. مدل مزبور در قالب یک مساله غیر خطی آمیخته با اعداد صحیح با استفاده از نرم افزار بهینه سازی گمز، طی دو سناریو حل می گردد. سپس با توجه به استراتژی های بهینه به دست آمده برای توسعه، به بررسی دیدگاه های مطرح شده پرداخته خواهد شد.