القای التهاب عصبی با فعال سازی سلول های میکروگلیا و تاثیر آن بر بقای نورون های دوپامین ساز

هدف از این مطالعه جداسازی سلول های میکروگلیا از مغز نوزاد موش صحرائی، فعال کردن آن ها با لیپوپلی ساکارید (LPS) و بررسی اثر فاکتورهای التهابی تولیدی توسط سلول های مزبور، روی سلول های نورونی دوپامین ساز می باشد.
سلول های مخلوط گلیال از مغز نوزادان موش صحرایی 1 تا 3 روزه، تهیه و سپس سلول های میکروگلیا از آن ها جدا شدند. پس از تیمار میکروگلیا با LPS محیط مشروط آن ها جمع آوری شد. سلول های نورونی دوپامین ساز رده SH-SY5Yدر پلیت های 96 خانه ای کشت داده شدند تا با محیط مشروط مزبور تیمار گردند. میزان بقا و مرگ نورون ها با تست های MTT و آپوپتوزیس ارزیابی شد و داده ها آنالیز آماری شدند.
سلول های مخلوط گلیال پس از گذشت 10 الی 13 روز شامل مخلوطی از سه نوع سلول آستروگلیا، الیگودندروسیت و میکروگلیا بودند. میکروگلیاها به صورت شناور و نیمه چسبیده در سطح قرار داشتند. این سلول ها 24 ساعت پس از جداسازی و انتقال به ظرف جدید، فرمی دوکی و منشعب به خود گرفتند. در این زمان سلول های مزبور با LPS تیمار شدند تا فعال شوند. فعال سازی آن ها با این ماده، از طریق تغییر مورفولوژیک سلول ها از فرم دوکی به آمیبی، مشاهده افزایش تولید NO با کمک تست گریس و القای بیان ژن های التهابی (TNF-α ، iNOS) به اثبات رسید. همچنین تیمار سلول های نورونی دوپامین ساز SH-SY5Yبا محیط مشروط میکروگلیای فعال شده، منجر به آپوپتوزیس و نکروزیس شد.
فعال سازی میکروگلیا با LPS منجر به بیان و ترشح فاکتورهای التهابی می شود. میزان زیاد فاکتورهای مزبور با ایجاد التهاب عصبی، منجر به مرگ آپوپتوتیک و نکروتیک سلول های دوپامین ساز می شود.