پاتوفیزیولوژی و درمان کرامپ های عضلانی در بیماران همودیالیزی

کرامپ های عضلانی در30 تا 80 درصد بیماران مبتلا به بیماری مرحله پایانی کلیه در طی همودیالیز اتفاق افتاده و اغلب باعث خاتمه زود هنگام همودیالیز شده و بنابراین یک علت قابل توجه دیالیز ناکافی در این بیماران می باشند. آنها معمولا عضلات اندام تحتانی را درگیر می نمایند اما عضلات دیگر شامل: دستها، بازوها، و شکم نیز ممکن است درگیر شوند. اگرچه علت دقیق کرامپ ها در طی همودیالیز ناشناخته می باشد، با این وجود تغییر در اسمولالیتی پلاسما، کاهش حجم مایع خارج سلولی، هیپوکسی بافتی، هیپومنیزیمی و کمبود کارنیتین موثر دانسته شده است. درمان کرامپ های مرتبط با دیالیز رسیدن به دو هدف می باشد که شامل پیش گیری و یا حداقل کاهش دادن تعداد کرامپ ها و درمان علائم آن هنگام بروز است. کمتر نمودن افزایش وزن بین دیالیزها، افزایش دادن زمان دیالیز برای کمتر شدن میزان اولترافیلتراسیون، پیش گیری از هیپوتانسیون مرتبط با دیالیز، استفاده از مایع دیالیز با غلظت بالای سدیم، تجویز مکمل کارنیتین و تجویز گاباپنتین ممکن است که از حملات کرامپ های عضلانی پیش گیری نموده و یا لااقل تعداد حملات را کاهش دهند. برای بهبود علائم، تجویز سالین هیپرتونیک و یا دکستروز 50 درصد به یک اندازه موثر می باشند. با این وجود ممکن است که دکستروز 50 درصد در بیماران همودیالیزی غیر دیابتی اقدام مناسبتری باشد.