طراحی مدل بهبود قابلیت اطمینان با استفاده از تکنیک شباهت به گزینه ایده آل (TOPSIS) و مدل ساختار تفسیری (ISM)

قابلیت اطمینان جزء جدایی ناپذیر برنامه ریزی، طراحی و بهره برداری از سیستم های مهندسی از کوچک ترین و ساده ترین سیستم ها تا بزرگ ترین و پیچیده ترین آن ها می باشد. ازکارافتادن هر سیستمی منجر به ایجاد اختلال در فرآیند جاری کار افراد و تجهیزاتی خواهد شد که به نوعی با آن در ارتباط هستند و این مسئله گاهی به عنوان تهدیدی جدی برای افراد اجتماع به حساب می آید. لذا در این تحقیق سعی شده است ابتدا کلیه تکنیک های مهندسی صنایع که می تواند در بهبود قابلیت اطمینان موثر باشد را شناسایی و با استفاده از روش شباهت به گزینه ایده آل به اولویت بندی این تکنیک ها در تمامی فازهای چرخه عمر محصول پرداخته و پس ازآن با استفاده از مدل ساختار تفسیری ارتباط علت و معلولی تکنیک ها در هر فاز تعیین و الگویی نظام مند در راستای بهبود قابلیت اطمینان تجهیزات و به منظور درک و توسعه ارتباط میان قابلیت اطمینان و سایر تکنیک های مهندسی صنایع ارائه گردد.