مقایسه تمرینات استقامتی و مقاومتی بر عوامل مهاری رگ زایی درسالمندان دیابتی

عمده ترین مسائل و مشکلات دیابت در طولانی مدت و به شکل مزمن عوارض عروقی برای بیماران است که در قالب عوارض میکرو و ماکرو وسکولار طبقه بندی می شوند و پیامد آن بیماری های قلبی- عروقی، نوروپاتی، رتینوپاتی و... خواهد بود. با توجه به تاثیر فعالیت ورزشی بر خون رسانی و توزیع جریان خون بافت ها و ماهیت متفاوت دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی، هدف از پژوهش حاضر مطالعه و مقایسه تاثیر یک دوره تمرینات هوازی و مقاومتی بر میزان آنژیواستاتین مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
به این منظور تعداد 26 نفر مرد مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 3/11±56/64 سال، وزن 42/5±50/68 کیلوگرم، قد 162/43±00/150 سانتیمتر و سابقه ابتلا به دیابت10 سال) از مرکز دیابت کرمان به صورت هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه تمرین هوازی و مقاومتی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از آشنایی با پروتکل، تمرینات مقاومتی را بر اساس درصدی از قدرت بیشینه( RM1) و تمرین استقامتی را با شدت درصدی از حداکثر اکسیژن مصرفی، سه جلسه در هفته (هر جلسه ??-?? دقیقه) و به مدت 12 هفته انجام دادند. نمونه های خونی، قبل از شروع تمرینات و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد. برای مقایسه درون گروهی از آزمون آماری t- وابسته و برای مقایسه بین گروهی آنالیز واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر استفاده شد.
بررسی تغییرات بین گروهی تفاوت معنی داری در سطوح سرمی آنژیوستاتین نشان نداد (116/0=P). همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه درسطوح سرمی VEGFR مشاهده نشد (218/0=P)، اما در بررسی تغییرات درون گروهی، سطح آنژیوستاتین و VEGER در هر دو گروه افزایش معنی دار نشان دادند (05/0P<).
نتایج این پژوهش نشان داد که دوازده هفته تمرین مقاومتی و هوازی فزاینده موجب بهبود نیمرخ گلوکزی، افزایش غیرمعنی دار عامل مهاری آنژیوستاتین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو می شود.