الگوی اپیدمیولوژیک سوانح ترافیکی در موتورسیکلت سواران ایرانی در سال 1391

موتورسواران از مهمترین و آسیب پذیر ترین کاربران راه می باشند. این مطالعه با هدف بررسی الگوی اپیدمیولوژیک حوادث ترافیکی در موتورسیکلت سواران کشور انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی اطلاعات همه سوانح ترافیکی مرتبط با موتورسیکلت سواران کشور در سال 1391 که بر اساس پرسشنامه کام 114 بوسیله کارشناسان پلیس جمع آوری گردیده بود، مورد بررسی قرار گرفت. این پرسشنامه ابعاد مختلف انسانی، محیطی و عوامل مربوط به وسیله را شامل می شود. توزیع و میزان پیامدهای مرگ و مصدومیت در سطح عوامل مورد بررسی محاسبه شد. با استفاده از اطلاعات جمعیتی، میزان بروز مرگ و مصدومیت در استان های کشور محاسبه گردید. همبستگی بین نوع پیامد و عوامل مرتبط، با استفاده از آزمون کای دو محاسبه شد. سطح معنی داری کمتر از 5% در نظر گرفته شد.
تعداد 107.993 تصادف مرتبط با موتورسیکلت رخ داده بود که نتیجه آن 2622 مرگ و 82340 مصدومیت در موتور سواران بود. حدود 50 درصد موتورسواران در محدوده سنی 29-20 سال بودند. شایع ترین علل تصادف، به ترتیب بی توجهی به جلو، عدم رعایت حق تقدم و حرکت در خلاف جهت بود. بین نوع پیامد در موتورسواران با سن، نوع گواهینامه و تحصیلات راننده و همچنین مکان ( برون شهری- درون شهری)، شرایط جوی، نوع راه و وضعیت روشنایی محل تصادف رابطه معنی دار وجود داشت (05/0 >p ). استان های بوشهر و تهران به ترتیب بیشترین و کمترین میزان مرگ را داشتند.
خطر مرگ و مصدومیت برای موتورسیکلت سواران بدون گواهینامه، بالای 44 سال و زیر 20 سال و افراد بی سواد بیش از سایرین است. همچنین خطر مصدومیت های جدی و کشنده در تصادفات رخ داده در مسیرهای برون شهری، جاده های روستایی، هنگام طلوع و ساعات 6- 4 صبح بیشتر است.