سرمایه فکری و انسانی سازمان و مدیریت موثر آن

در سالهای میانی دهه 1990 میلادی، واژه جدید« سرمایه فکری» در مباحث مدیریت راهبردی (استراتژیک) به گونه ای چشمگیر توجه عموم را به خود جلب کرد. در نظریه های سرمایه انسانی و سرمایه فکری، سرمایه فکری به ذخایر و جریان های دانش موجود در یک سازمان اطلاق می شود. به عبارتی دیگر، سرمایه فکری مترادف داشتن دانش، به کارگیری تجربه، فناوری سازمانی، ارتباط با مشتری و عرضه کننده و نیز توانایی های تخصصی و حرفه ای در یک سازمان است که برتری آن را در عرصه خدمت کار باعث می شود. بونتیس bontis(1996 و 1998) ، سرمایه فکری در سازمان ها را، منابع غیر عینی مرتبط با افراد می داند که همراه با منابع عینی (پول وسرمایه فیزیکی)ارزش کلی سازمان ها را تشکیل می دهد. وی منابع غیر عینی را به عنوان عامل هایی غیر از سرمایه فیزیکی و مالی تعریف می کندکه به فرایند های ارزش آفرین یک سازمان کمک می کنند و تحت کنترل آن هستند.
روس(Roos) ، اظهار می دارد، سرمایه فکری از یک بخش فکری یعنی سرمایه انسانی و یک بخش غیر فکری یعنی سرمایه ساختاری تشکیل شده است.
تعاریف ذکر شده حکایت از آن دارند که سرمایه فکری گرچه یک منبع دانشی است، ولی صرف داشتن آن کافی نیست، بلکه این منبع باید بتوانند برای سازمان ارزش ایجاد کنند و سازمان را نسبت به دیگر سازمان ها در موضعی برتر و موقعیتی رقابتی قرار دهد.