بقا و تکثیر جزایر جدا شده پانکراسی موش بالغ در شرایط کشت آزمایشگاهی

پیشرفت های اخیر در تمایز مستقیم سلول های بنیادی پانکراسی، پیشنهاد دهنده پتانسیل جایگزینی پانکراس در بیماران دیابتی است، اما اغلب پروتوکل های موجود پیچیده، زمان بر و پرهزینه است؛ بنابراین باید به دنبال پرتوکل های دیگری بود. امروزه استفاده از کشت هم زمان با جزایر پانکراسی، روشی امیدبخش برای تولید سلول های بتا است؛ بنابراین نیازمند نگهداری جزایر زنده برای دوره زمانی گسترده هستیم.
جزایر پانکراسی جدا شده از موش به مدت 2 هفته در شرایط کشت آزمایشگاهی نگهداری و بقا، تکثیر و مورفولوژی آنها مورد بررسی قرار گرفت. جزایر پانکراسی از موش نر نژاد NMRI با روش تعدیل شده Lacy and Kostianovsky و هضم آنزیمی با کلاژناز جدا شدند و برای تعیین ویژگی ها، به وسیله رنگ دیتیزون رنگ آمیزی شدند. همچنین بقای جزایر با روش MTT بررسی شد.
نتایج ما نشان داد که می توان جزایر پانکراسی موش بالغ را جدا کرده و حداقل به مدت یک هفته کشت داد، بدون اینکه عملکرد فعال خود را از دست دهند. با گذشت یک هفته، با توجه به کاهش بقا سلولی، تعداد سلول های جزایر نیز کاهش پیدا کرد. هر چه مدت زمان کشت افزایش پیدا می کرد، از میزان بقا و تعداد سلولها کاسته می شد.
می توان جزایر جدا شده را به صورت زنده و فعال در کشت هم زمان مورد استفاده قرار داد. از آنجایی که این جزایر در سلول درمانی در جهت درمان دیابت استفاده می شود، بررسی میزان بقای این سلول ها در شرایط محیط کشت ضروری به نظر می رسد.