مقایسه اثر دو شیوه تمرین شنای استقامتی بر شاخص های پراکسیداسیون لیپیدی و آسیب عضلانی در سرم رت های نر ویستار

فعالیت های استقامتی می توانند از طریق ایجاد استرس اکسایشی، منجر به آسیب و تخریب بافتی گردند. اما به نظر می رسد فعالیت های استقامتی و وامانده ساز نتایج متفاوتی با یکدیگر دارند. هدف از این پژوهش بررسی مقایسه دو شیوه تمرین شنای استقامت بر سطوح کراتین کیناز، لاکتات دی هیدروژناز و مالون دی آلدئید رت های نر ویستار است.
تعداد 18 سر رت نر نژاد ویستار در محدوده 250 تا 300 گرم بطور تصادفی به سه گروه شش تایی؛ 1- شنای استقامت (EN)، 2- شنای وامانده ساز (EX) و 3- کنترل (C)، تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت ده هفته، پنج روز در هفته و هر جلسه یک ساعت شنا کردند. هر هفته به طور فزاینده 30 دقیقه به مدت زمان شنای گروه وامانده ساز افزوده شد، بطوری که شش هفته پایانی، سه ساعت در هر جلسه شنا کردند. یک روز پس از اتمام پروتکل تمرینی، نمونه گیری خونی از سیاهرگ زیرین رت ها انجام شد. فعالیت LDH و CK به روش رنگ سنجی(DGKC) و MDA از طریق واکنش با TBA سنجیده شدند. نتایج توسط آزمون ANOVA یک طرفه و پس از آن تست تعقیبی توکی با سطح معناداری(05/0 P<) آنالیز شدند.
گروه (EN)، افزایش معناداری در سطوح CK سرمی نسبت به گروه (EX) و گروه (C) داشتند (P=0.0001)، در حالی که سطوح مالون دی آلدئید به طور معناداری نسبت به گروه (C) کم تر بود (P=0.011). اما در سطوح LDH تفاوت معناداری مشاهده نشد.
می توان نتیجه گرفت تمرین استقامتی، آسیب عضلانی بیشتری دربر دارد، در حالی که پراکسیداسیون لیپید کمتری ایجاد می کند.