ارتباط برنامه ریزی آموزشی با بهداشت روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران با تاکید بر عوامل استرس زای آموزشی و روش های مدیریت استرس

کارکرد نامناسب سازمان ها ارتباط مستقیمی با بهداشت روانی و جسمی مردم آن جامعه دارد؛ ازجمله این سازمان ها، دانشگاه های علوم پزشکی است که آموزش دانشجویان پرستاری را بر عهده دارد. هدف اصلی این پژوهش عبارت است از ارتباط برنامه ریزی آموزشی با بهداشت روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران با تاکید بر عوامل استرس زای آموزشی و روش های مدیریت استرس.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی از دو پرسشنامه استفاده شد: پرسشنامه محقق ساخته (10/71 =a) و پرسشنامه جالوویس. به منظور تعیین ضریب همبستگی پرسشنامه جالوویس از آزمون و بازآزمون بعد از 3 هفته انجام شد (89/r=). از بین دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران 354 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده ها با استفاده از آماره های توصیفی و آماره های تحلیلی (تی تست، تحلیل واریانس یک طرفه) از طریق SPSS 21 تجزیه وتحلیل شدند.
از بین 354 دانشجوی موردمطالعه، 32/1% مشکوک به اختلال روانی بودند؛ که این میزان در زنان 7 /29 % و مردان 34/3% بود. بین بیماری های جسمی و سلامت روانی قبلی ارتباط معناداری وجود داشت. بین عوامل استرس زا و سلامت روان نیز ارتباط معناداری به دست آمد. همبستگی معناداری بین سلامت روان و عوامل استرس زای آموزشی مانند نگرش منفی در جامعه درباره پرستاری و ابهام درباره نقش حرفه ای پرستاران در زمان آموزش وجود داشت.
تعدادی از دانشجویان پرستاری مشکوک به اختلالات روانی بودند. ازاین رو، به منظور جلوگیری از اثرات تخریبی روان شناختی و جسمی ناشی از استری بر دانشجویان، تامل درباره عوامل استرس زای آموزشی جهت کاهش مسائل ذهنی توصیه شده است.