زیبایی شناسی مستند انعکاسی با تاکید بر آثار ارول موریس

سینمای مستند همواره بر پایه ی رابطه ی مستقیم میان واقعیت و تصویر عکاسانه از جهان بیرونی، تولیدات خود را متمایز از سینمای داستانی عرضه کرده است. این رابطه در فلسفه ی هنر معاصر مورد تردید قرار گرفته است. به گونه ای که در چند دهه ی اخیر فیلم های مستندی ساخته شده اند که توانسته اند با به چالش کشیدن زیبایی شناسی واقعگرایانه ی سینمای مستند، تاکید بر اهمیت هویت و تفسیر مستندساز از واقعیت و به کارگیری برخی تمهیدات سینمای داستانی سبک مستندسازی جدیدی پدید آورند که آن را مستند انعکاسی می نامند. مستند انعکاسی متاثر از تحولات معرفت شناسی معاصر با بازاندیشی درباره ی رابطه ی میان مستندساز و واقعیت، مبانی مفروض و بدیهی زیبایی شناسی متعارف سینمای مستند را مورد پرسش قرار می دهد و می کوشد با بهره گیری از استراتژی های شکلی و سیاسی و استفاده ی آگاهانه از تمهیداتی نظیر بازسازی صحنه ها، فاصله گذاری با سوژه، آگاه ساختن مخاطب از فرایند تولید اثر و تاکید بر شکاف همیشگی میان سوژه و ابژه تجربه ی جدیدی در ساخت و دریافت سینمای مستند پدید آورد. دراین مقاله کوشش شده است با بهره گیری از آرای بیل نیکولز، نظریه پرداز فلسفه ی فیلم و سینمای مستند، ویژگی های سبکی مستند انعکاسی معرفی و وجه زیبایی شناسانه ی آن با تاکید بر آثار یکی از مهم ترین مستندسازان معاصر، ارول موریس، تشریح شود.