مشروعیت، ثبات سیاسی و امنیت در ایران(بازه زمانی 1368 - 1392)

میزان سنجش مشروعیت سیاسی و مفاهیم مرتبط با آن همواره از دغدغه های اندیشمندان علوم سیاسی بوده است. گروهی مشروعیت سیاسی را با کارآمد بودن نظام سیاسی یکسان می دانند؛ یعنی یک نظام سیاسی زمانی مشروع می دانند که وظایف و کارکردهای متفاوت خویش را به درستی انجام می دهد، چنین شرایطی ثبات و امنیت را در جامعه به ارمغان می آورد. این برداشت از مفهوم مشروعیت، قرائتی کارکردگرایانه از نظام سیاسی دارد. تحقیق حاضر در پاسخ به این سوال که «در بازه زمانی 1368 تا 1392 مشروعیت نظام جمهوری اسلامی ایران با چه مولفه هایی در ثبات سیاسی و امنیت کشور نقش آفرینی کرده است؟» انجام یافته است.
روش گردآوری اطلاعات در این تحقیق کتابخانه ای و پرسشنامه دلفی بوده که بررسی آن نیز به شیوه توصیفی- تحلیلی صورت گرفته استلذا با مراجعه به 20 نفرازاستادان علوم سیاسی نظرات آن ها در سه دور دلفی اخذ و مورد بهره برداری قرار گرفت.

خلاصه نتایج نظرات جامعه آماری درباره سوالات سه گانه این پژوهش که مبتنی بر فرضیه است به شرح زیر است:85 درصد از اعضای جامعه آماری در حد زیاد و خیلی زیاد مولفه «توانایی ایجاد و حفظ اعتقاد به نظام» را در خصوص مشروعیت سیاسی، ثبات و امنیت ایران موثر دانسته اند.
100 درصد از اعضای جامعه آماری در حد زیاد و خیلی زیاد مولفه «رابطه مردم و حاکمیت» را برای مشروعیت سیاسی، ثبات و امنیت ایران موثر ارزیابی کرده اند.
85 درصد از اعضای جامعه آماری در حد زیاد و خیلی زیاد مولفه «اعتماد مردم به نهادهای حکومتی» را برای مشروعیت سیاسی و در نتیجه ثبات و امنیت ایران موثر دانسته اند.