تاثیر خود استنادی بر شاخص های کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

بررسی موضوع ارتباط بین شاخص هرش و خوداستنادی و همچنین ارتباط این دو با سایر شاخص های ارزیابی عملکرد پژوهشی از این رو حائز اهمیت است که هرش زمانی که شاخص خود را معرفی کرد، رابطه آن با خوداستنادی را نیز مد نظر قرار داد. هدف این پژوهش تعیین تاثیر خود استنادی بر شاخص های کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان است.
پژوهش حاضر به روش پیمایشی با رویکرد تحلیل استنادی انجام شده است. جامعه پژوهش را تولیدات علمی 401 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تشکیل می دهند که دارای اچ ایندکس در پایگاه اسکوپوس بودند. برای گردآوری داده ها، تعداد مدارک، تعداد استنادات، تعداد استنادات بدون خوداستنادی، اچ ایندکس با خوداستنادی و بدون خوداستنادی و تعداد همکاران هر نویسنده از پایگاه استخراج شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون همبستگی پیرسون) و نرم افزار SPSS18 استفاده گردید.
بر اساس یافته های تحقیق مرکز تحقیقات قلب و عروق بالاترین میانگین در شاخص بهره وری (45)، تعداد استنادات (424/33) و شاخص هرش (9/33) را به خود اختصاص داده است. از نظر شاخص خوداستنادی، دانشکده بهداشت (24/44) و دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی (0/66) به ترتیب بالاترین و پایین ترین میزان خوداستنادی را داشته اند. بین تعداد کل استنادات و خوداستنادی ها، تعداد استنادات دریافتی نویسنده و همکاری با سایر نویسندگان، تعداد خوداستنادی نویسنده و همکاری با سایر نویسندگان، شاخص هرش و خوداستنادی نویسندگان و همچنین خوداستنادی و بهره وری نویسندگان ارتباط معنادار وجود داشته است.
بین خوداستنادی و تمامی شاخص های کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی در پژوهش حاضر ارتباط معنادار وجود دارد، بنابراین راهکارهایی لازم است تا بتوان از تاثیر آن بر روی شاخص های ارزیابی عملکرد پژوهشی مولفه های تولید علم کاست.