بررسی شیوع انواع اختلالات گفتار و زبان مراجعان به کلینیک گفتاردرمانی دانشکده توانبخشی تهران در یک دوره 10 ساله

اپیدمیولوژی یکی از مسائل علوم بهداشتی است که به عنوان مکملی برای علوم بالینی و آزمایشگاهی پایه در آسیب شناسی گفتار و زبان و شنوایی- شناسی مطرح می باشد. آگاهی از میزان شیوع انواع اختلالات ارتباطی به ویژه اختلالات گفتار و زبان می تواند به برنامه ریزی دقیق درمان های توانبخشی این بیماران کمک نماید.
این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی می باشد و تعداد 2003 عدد پرونده موجود دربایگانی و در جریان کلینیک گفتاردرمانی دانشکده توانبخشی تهران در یک دوره 10 ساله مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 851 پرونده بر اساس نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شده و اطلاعات استخراج شده بوسیله نرم افزار SPSS16 و با استفاده از شاخص های پراکندگی مرکزی بررسی شد.
نتایج نشان داد که از 851 پرونده مورد بررسی، بیشترین افراد یعنی 401 نفر ( 1/47 %) در گروه سنی 5-1 سال قرار داشتند. همچنین تعداد 343 نفر( 3/40 %) دارای اختلال دیرکرد در رشد گفتار و زبان بودند در صورتی که 184 نفر ( 6/21%) گرفتار به اختلال در تولید صداها و 180 نفر( 2/21 %) گرفتار به لکنت بودند.
با توجه به این که بیشترین تعداد مراجعان دارای دیرکرد در رشد گفتار و زبان بودند بنابراین با پایش مداوم روند گفتار و زبان و افزایش سطح آگاهی والدین می توان از بروز این اختلال پیشگیری کرد.