مقایسه ی آسیب و ناتوانی به جامانده از شکستگی های اندام زبرین در دو درمان جراحی و غیر جراحی

شکستگی های اندام فوقانی یکی از رایج ترین شکستگی های سیستم اسکلتی هستند. مداخلات درمانی که برای شکستگی های اندام فوقانی انجام می شود به دو گروه مداخلات جراحی و غیر جراحی تقسیم میشوند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی آسیب و ناتوانی حاصل از این شکستگی ها در دو گروه جراحی و غیر جراحی می باشد.
در این مطالعه ی توصیفی، 70 نفر بزرگسال بالای 18 سال دارای سابقه ی شکستگی اندام فوقانی که 34 نفر درمان جراحی و 36 نفر درمان غیر جراحی دریافت کرده بودند و حداقل 2 ماه از ضایعه ی آنها می گذشت به روش در دسترس انتخاب شدند. نمره ی آسیب و ناتوانی در هر دو گروه به ترتیب با استفاده از دستورالعمل نمره دهی آسیب انجمن پزشکی آمریکا) AMA (و پرسشنامه ی ناتوانی بازو ،شانه و دست (DASH) مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت و تجزیه و تحلیل داده ها با روش t مستقل و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 19 انجام شد.
نتایج این تحقیق نشان داد افرادی که بعد از شکستگی اندام فوقانی، درمان جراحی دریافت کرده اند نسبت به افرادی که درمان غیر جراحی دریافت کرده اند، نمره ی آسیب بیشتری داشته اند(019/0=p ) اما نمره ی ناتوانی بین دو گروه درمانی تفاوت معناداری نداشت.
نتایج این تحقیق نشان می دهد، که نتایج AMA و DASH در مورد آسیب و ناتوانی به جا مانده از شکستگی های اندام فوقانی که به روش های های جراحی و غیر جراحی درمان می شوند با هم متفاوت است. از انجایی که AMA بر اساس سیستم ICF طراحی شده و علاوه بر معیارهای سنجش عملکرد، ارزیابی های فیزیکی را نیز در بر میگیرد لذا از لحاظ سنجش عملکردی ابزار مناسبت و جامعتری نسبت به DASH می باشد.