بررسی اثرآنی تحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک برروی ظرفیت فعال سازی بیشترینی گشتاور عضله کوادری سپس در افراد گرفتار به استئوآرتریت زانو

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آنی تحریک عصب پرونئال مشترک برروی ظرفیت فعال سازی بیشترینی عضله چهارسررانی در افراد گرفتار به استئوآرتریت زانو بود.
15شرکت کننده گرفتار به استئوآرتریت زانو (9 نفر مرد و 6 نفر زن، با میانگین سنی 53/50) در این پژوهش شرکت کردند. بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسرانی با استفاده از یک دستگاه اندازه گیری نیروی عضله به تازگی طراحی شده بود ، در یک روز و طی دو مرحله ( هم زمان با تحریک الکتریکی عضله چهارسرانی و هم زمان باتحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک ) مورد ارزیابی قرار گرفت . پایایی این دستگاه (ضریب همبستگی رده ای ≥ 90/0، انحراف معیار بین شرکت کنندگان ≤ 1/9 تعداد) بوسیله دکتر اصغررضاسلطانی و همکاران در محیط آمایشگاه بیومکانیک دانشکده علوم توانبخشی شهیدبهشتی ، مورد ارزیابی قرار گرفته بود.
تفاوت معناداری بین بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی ، هم زمان با تحریک عضله چهارسررانی در مقایسه این هم زمانی با تحریک عصب پرونئال مشترک وجود داشت. بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی هم زمان با تحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک به طور معناداری (023/0P=) بالاتر از بیشترین گشتاور اکستانسوری عضله چهارسررانی هم زمان با تحریک عصب پرونئال مشترک بود .
تحریک الکتریکی عصب پرونئال مشترک هم زمان با بیشترین تلاش ارادی فرد در راستای فعال سازی عضله چهارسررانی که در این مطالعه از آن استفاده شد ، روشی مفید در راستای تقویت این گروه عضلانی می باشد . این روش برای ارزیابی یک برنامه فیزیوتراپی یا توانبخشی نیز می تواند مناسب باشد.