اپیدمیولوژی ترومای اندام فوقانی در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس

با توجه به شیوع تروما در جامعه و عوارض و هزینه های آن، امروزه تروما یکی از مشکلات اساسی تهدید کننده سلامت جامعه محسوب می شود. آگاهی از اطلاعات اپیدمیولوژیک بیماران می تواند در برنامه ریزی جهت کاستن از بار بهداشتی این معضل کمک کننده باشد. لذا این پژوهش به منظور بررسی اپیدمیولوژی ترومای اندام فوقانی در مصدومان مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان امام حسین صورت گرفته است.
پژوهش مقطعی حاضر با نمونه گیری سرشماری و بر روی کلیه مصدومان مراجعه کننده با ترومای اندام فوقانی مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان امام حسین، تهران، ایران، در سال 1391 انجام شد. اطلاعات مورد نظر با استفاده از چک لیستی حاوی سوالاتی پیرامون اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس)، مکانیسم تروما، زمان تروما، نوع آسیب و مداخلات درمانی جمع آوری گردید. داده های حاصل به کمک برنامه آماری SPSS 19.0 مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.
751 بیمار با میانگین سنی 6/7 ± 27 مورد بررسی قرار گرفتند. 616 (82 درصد) بیمار مرد بودند. محدوده سنی 20 تا 30 سال با 248 (33 درصد) مورد بیشترین موارد را به خود اختصاص دادند. بیشترین موارد در طول فصل بهار با 205 (3/27 درصد) مورد رخ داده بود. اکثریت موارد شامل 339 (1/45 درصد) مورد در بین ساعت 8 صبح الی 16 بعداز ظهر به وقوع پیوسته بودند. آسیب ناشی از تصادف با موتورسیکلت با 185 (6/24 درصد) مورد شایعترین مکانیسم در موارد تحت بررسی بود. از مجموع موارد بررسی شده، 575 (6/76 درصد) بیمار ترومای ایزوله اندام فوقانی داشتند و 176 (4/23 درصد) بیمار دچار ترومای متعدد شده بودند که درگیری اندام فوقانی را نیز شامل می شد. شایعترین آسیب های نیازمند مداخله جراحی به ترتیب عبارت بودند از: شکستگی دیستال رادیوس با 143 (34 درصد) مورد، آسیب های بافت نرم با 75 (8/17 درصد) مورد و شکستگی ایزوله اولنا با 46 (9/10 درصد) مورد. 421 (1/56 درصد) مورد مصدومان تحت انجام عمل جراحی قرار گرفتند..
بنابر نتایج حاصل از این مطالعه بیشترین موارد ترومای اندام فوقانی در مراجعین به اورژانس مورد مطالعه شامل مردان بین 20-30 سال، در فصل بهار و در ساعت 8 تا 16 بود. شایعترین مکانیسم عامل بروز سانحه تصادف راکبین موتورسیکلت بود و شکستگی دیستال رادیوس شایعترین آسیب نیازمند مداخله جراحی بود.