ترکیه به مثابه قدرت میانی در نظام بین الملل و جایگاه آن در روابط ایران و امریکا (با تاکید بر دوران حزب عدالت و توسعه)

ظهور قدرت های میانی نوپدید در نظام بین الملل از ویژگی های روابط بین الملل در دهه پایانی قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم محسوب می شود. موضوع قدرت های میانی در حال ظهور زمانی شکل گرفت که سایه تصلب نظام دو قطبی در روابط بین الملل رخت بر بست و فرصت برای تجلی قدرت های میانی پدیدار گشت. با وجود دامنه دار بودن بحث قدرت های میانی در روابط بین الملل در دوران جنگ سرد، قدرت های میانی نوظهور در روابط بین الملل شکل جدیدی از رفتار را به نمایش گذاشته اند که لزوما مبتنی بر حفظ وضع موجود نیست. این مسئله با رفتار سنتی قدرت های میانی در نظام بین الملل که همواره از شرکای قدرت های بزرگ به حساب می آمده و رفتاری مبتنی بر حفظ وضع موجود داشتند، متفاوت است. پژوهش حاضر با گذاری بر مباحث نظری مربوط به قدرت های میانی نوظهور در عرصه روابط بین الملل به این پرسش می پردازد که سیاست خارجی ترکیه در رابطه با ایران و امریکا چگونه صورت بندی می شود؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که ترکیه به مثابه یک قدرت میانی نوظهور در نظام بین الملل، به ایفای نقش های متضاد و چندلایه پرداخته و در عین بهره مندی از اتحاد استراتژیک با امریکا، استقلال عمل بیشتری را در رابطه با مسائل منطقه ای بروز می دهد. این کشور در رابطه با ایران نیز از ترکیبی از رقابت و همکاری بهره می گیرد که معطوف به افزایش نقش منطقه ای آن است.