استفاده از الکترون دهنده ها برای افزایش فضاویژگی در پلیمرشدن پروپیلن با استفاده از کاتالیزورهای زیگلر-ناتا

کاتالیزورهای زیگلر-ناتای اولیه شامل ترکیبات مختلف بودند، همانند: (الف) مرکز فعال که اغلب از TiCl4 استفاده می شد، (ب) عامل آلکیل دار کننده مرکز فعال که برجسته ترین مثال آن ترکیبات تری آلکیل آلومینیم، به ویژه تری اتیل آلومینیم (TEAL) بود، و (ج) پایه کاتالیزور که رایج ترین آن MgCl2 بود. افزون بر این گونه ها، کمی پس از پیدایش کاتالیزورهای زیگلر-ناتا، باز لوئیس نیز به جزء مهمی در سامانه های کاتالیزوری زیگلر-ناتا تبدیل شد. این ترکیبات به طور عمده حاوی اتم های اکسیژن بوده و تعداد کمی از آن ها حاوی اتم نیتروژن هستند که الکترون دهنده نامیده می شوند. از الکترون دهنده ها برای ایجاد فضاویژگی و گزینش پذیری از راه اتصال در مجاورت مرکز فعال استفاده می شود.
توسعه و پیشرفت الکترون دهنده های جدید در سامانه های کاتالیزوری زیگلر-ناتا از نقاط اصلی پژوهش در پلیمرشدن اولفین هاست. از اوایل سال 1970 تلاش های متعددی که در هر دو حیطه صنعت و آزمایشگاه انجام شده اند، نه تنها برای کشف الکترون دهنده های جدید با کارایی بهتر بوده، بلکه برای درک نقش آن ها در پلیمرشدن اولفین ها به روش زیگلر-ناتا اختصاص یافته است. در این مقاله تاریخچه این تلاش ها، به ویژه پس از قرن بیست و یکم نشان داده شده است. ابتدا تاریخ تحولات کاتالیزور، به ویژه با تمرکز بر الکترون دهنده های صنعتی و پس از آن توسعه روندهای اخیر در زمینه استفاده از الکترون دهنده های جدید بررسی می شود. سپس، سازوکارهای پیشنهادی برای پی بردن به نحوه عملکرد الکترون دهنده ها در بهبود عملکرد کاتالیزور زیگلر-ناتا بررسی می شود. در آخر نیز نحوه غیرفعال شدن الکترون دهنده ها در محیط پلیمرشدن بحث می شود.