عوامل موثر بر عدم گزارش سرقت توسط مردم به مراکز انتظامی در شهر تهران (از دیدگاه کارکنان ناجا و مردم)

این پژوهش با هدف شناسایی عوامل موثر بر عدم گزارش سرقت توسط مردم به مراکز انتظامی در شهر تهران (از دیدگاه کارکنان ناجا و مردم ) انجام شده است.
روش پژوهش اسنادی، پیمایشی و نمونه تعداد 694 نفر از شهروندان شهر تهران و 200 نفر از کارکنان فرماندهی انتظامی تهران بزرگ میباشد. پرسشنامه مورد استفاده محقق ساخته بوده و داده های بهدست آمده با روش آمار توصیفی و روش استنباطی (آزمون فریدمن و ضریب همبستگی ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
نتایج بهدست آمده نشان میدهد (9/57 درصد ) از پاسخ دهندگان مورد سرقت واقع نشدهاند. از دیدگاه شهروندان، ناامیدی به دلیل عدم امکان کشف با میانگین (48/3 درصد) در صدر مهمترین عوامل عدم گزارش سرقتها قرار دارد و تاخیر در اطلاع از سرقت و گذشت زمان با میانگین (24/ 2 درصد) کم اهمیتترین عامل بوده است. از دیدگاه کارکنان، احساس ناامیدی به دلیل ضعف قانون برای مبارزه با سارقان با میانگین( 48/3 درصد ) مهمترین عامل و پیگیری شخصی برای کشف اموال بدون اطلاع پلیس یا مصالحه با سارق با میانگین (16/2) کمترین عامل عدم گزارش بوده است. نتایج دیگر پژوهش نشان می دهد متغیرهای جمعیت شناختی، سن، جنسیت، وضعیت تاهل، تحصیلات و شغل ارتباط معنی داری با عدم گزارش سرقت نداشتهاند. وسابقه قبلی مال باخته در مراجعه به مراکز انتظامی نیز ارتباط معنی داری با عدم گزارش سرقت نداشته است. اما بین نوع سرقت صورت گرفته با عدم گزارش آن ارتباط معنی داری بهدست آمده است. و به ترتیب بیشترین گزارش سرقت مربوط به سرقت خودرو با)13/95 درصد) و کمترین گزارش سرقت مربوط به جیببری با )67/41 درصد( بوده است .
نتایج پژوهش نشان میدهد متغیرهای جمعیتشناختی تاثیری معنیدار در عدم گزارش سرقتها ندارند و علل عدم گزارش سرقتها را باید در عوامل دیگری خارج از فرد جستجو کرد. عواملی که بیشتر مرتبط با دستگاه های ذیربط هستند. همچنین نوع سرقتها نیز تاثیر مهمی در گزارش یا عدم گزارش سرقت دارند. به نظر میرسد هر چقدر ارزش مادی اموال به سرقت رفته بالاتر و احتمال کشف آن بیشتر باشد مردم انگیزه و تمایل بیشتری برای گزارش پیدا میکنند.