نامه سردبیر

در بین کاربران امروزی اینترنت در جامعه ما، هستند کسانی که سال های آغازین عمر خود را در روستاهای فاقد آب، برق و سایر امکانات گذرانده و عملا در شرایطی زندگی کرده اند که مشابه چند هزار سال قبل بود. همین افراد امروزه استفاده از فناوری های نوینی را تجربه می کنند که اجتماع بشری را کاملا متحول ساخته است. این همه تغییرات در طول دوره عمر یک نسل که واقعا شگفتی به همراه دارد مدیون چیزی جز ظهور مداوم فناوری های جدید نیست. حتی تحولات فوق سریع اجتماعی - خوب یا بد - که در یکی دو دهه قبل در کشور ما قابل تصور هم نبود ناشی از همین فناوری هاست.
به عبارت دیگر، آینده ما را بیش از هر چیز، فناوری های جدید می سازند که اگر ما به این تحولات و آینده آنها (که همان آینده ماست) نیاندیشیم باد ما را با خود خواهد برد.
شاید تا چند دهه قبل می شد آینده پژوهی در حوزه هایی مانند سیاست و اقتصاد را مستقل از علم و فناوری هم متصور بود اما امروز دیگر حتی بازار نفت و انرژی که قبلا تابعی از متغیر سیاست بود تابع بی چون و چرای متغیر جدیدی به نام ظهور فناوری های جدید شده است. سایر حوزه ها هم با همین روند پیش می روند.
آنچه مسلم است آینده پژوهی بدون تمرکز بر علوم و فناوری های نوین ممکن نیست و به همین ترتیب، سیاست گذاری و برنامه ریزی هم بدون آینده پژوهی امکان ندارد و لذاست که شناخت چنین زنجیره ای از دانش های مرتبط، نیاز واقعی سیاست گذاران و سیاست سازان جامعه است.
خوشبختانه دو اجتماع علمی آینده پژوهی و سیاست فناوری کشور ما، از ابتدا به شکلی ممزوج با هم شکل گرفته اند و تحقیقات و رساله های بین حوزه ای متعددی در آنها تعریف شده است. اما هنوز در مورد کاربرد واقعی آینده پژوهی در سیاست گذاری ضعف هایی داریم که باید به حل آنها بیاندیشیم.