مطالعه تطبیقی نقوش «درون ترکیبی» در نگارگری ایران و دوره سلاطین مغولی هند و آثار آرکیم بولدو «نگاره شتر و ساربان، پری چنگ نواز سوار بر شتر و تابلو پرتره زمین»

در اساطیر، افسانه ها، داستان ها، ادبیات و هنرتمدن های مختلف همیشه موجودات تخیلی دارای جذابیت و اهمیت بوده اند از جمله آن ها گونه ای است که به آن موجودات « درون ترکیبی» گفته می شود که بدن آن ها در درون، از کنار هم نهی و در هم تنیدگی جانداران گوناگون و گاهی اشیاء و طبیعت شکل گرفته است که در نهایت یک چهره یا پیکره کلی واحد از یک حیوان و یا انسان ایجاد می شود، که در نگارگری ایران و هند مغول، و از سوی دیگر در پرتره های آرکیم بولدو به کار می رفته است. هدف از این پژوهش شناسایی اشتراکات تصویری بین این سه اثر است که آن ها را از لحاظ ساختاری بسیار به هم نزدیک می کند. در این راستا این پرسش ها مطرح می شود:چه شباهت هایی بین اثر آرکیم بولدو با دو نگاره ایرانی و مغولی وجود دارد؟ و بیشترین موجودات تشکیل دهنده در سه نگاره انتخابی چه موجودات و از چه گونه ای هستند؟
بین این نقوش در نگارگری ایران و هند با نقاشی های آرکیم بولدو به لحاظ شیوه چینش، ترکیب بندی و استفاده از موجودات جان دار و بی جان، شباهت هایی وجود دارد و نوع ترکیبات نیز قابل ملاحظه است. در هر سه این موارد با یک شکل کلی از تنه یا سر یک موجود زنده به صورت نیم رخی از انسان یا حیوان مواجه ایم که درون این شکل کلی، از دیگر پیکره های انسانی و حیوانی پر شده است. همچنین در سه نگاره انتخابی، حیوانات بیشترین عنصر سازنده پیکره های کلی هستند و در میان آن ها استفاده از گونه پستانداران بیشترین کاربرد را در تصویرپردازی پیکره های کلی شتر و پرتره زمین دارد. این پژوهش توصیفی با رویکرد تطبیقی است.