خوشه های تداعی تصویرهای عرفانی در دیوان کلیم همدانی

کلیم همدانی شاعر پرآوازه سبک هندی (اصفهانی) است که در سده یازدهم هجری در عصر صفوی می زیست. وی به سبب سرودن غزل هایی شیوا شهرتی خاص یافته است. شیوه خاص او مضمون بندی است و نیروی تخیل وی در اوج است. وی از هر چیز ساده و گذرا در قالب موتیف، تصویری ناب می آفریند و به راستی، موتیف ها مرکز ثقل خیال او هستند. گزینش ماهرانه موتیف ها و ترکیب استادانه تصویرها که به آفرینش مضمون هایی نغز می انجامد از شاخصه های بی همتای شعری او است. اشعار او دربردارنده مضامین عرفانی، اجتماعی و تعلیمی است. مفاهیم عرفانی در جای جای دیوان وی پدیدارند. وی با بهره جستن از موتیف ها، مضمون های عرفانی را بر پرده تصویر ترسیم می کند و تامل در نازک اندیشی های عرفانی او، دریچه ای است تا آدمی را به درنگ در این مضمون ها و کشف قلمرو عرفان بپردازد. در دیوان او اصطلاحات عرفانی چون استغنا، توحید، صبر، فقر، می، همت و... در قالب موتیف ارائه شده است.