اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دچار سرطان پستان

هدف پژوهش تعیین اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دچار سرطان پستان بود.
روش مطالعه نیمه آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری دوماهه و جامعه آماری کلیه ی زنان مراجعه کننده به بخش آنکولوژی مرکز تشخیصی- درمانی بیمارستان هفت تیر تهران به تعداد 1200 نفر بود که120 نفر آن ها از مراجعان تازه تشخیص در سال 1392 بودند. پس از مصاحبه 30 نفر که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شد.ند ابزار پژوهش، پرسش نامه های استرس ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983)، خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982؛ نقل از ملکی پیربازاری، نوری و صرامی،1390) و ویراست سوم پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان پژوهش های اروپایی آرونسون (1987؛ نقل از صفایی، دهکردی و طباطبایی، 1386) بود. گروه آزمایش 8 جلسه 2 ساعته هفته ای یک بار آموزش دید.
نتایج نشان دهنده اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی در کاهش استرس ادراک شده و افزایش خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران بود و اثر آن پس از 2 ماه نیز باقی ماند.
از رفتار درمانی دیالکتیکی می توان به عنوان روش موثری برای کاهش استرس، افزایش خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دچار سرطان استفاده کرد.