رابطه خودسرزنشی با واکنش فعالانه به مزاحمت های خیابانی در میان دانشجویان دختر دانشگاه مازندران

نظم و امنیت، از نیازهای اساسی و غیرقابل چشم پوشی در همه جوامع است. به گونه ای که بدون وجود امنیت کافی، حیات جامعه به خطر خواهد افتاد. مزاحمت های خیابانی یکی از شدیدترین عوامل تهدیدکننده امنیت زنان به عنوان نیمی از اعضای یک جامعه است. فهم رابطه خودسرزنشی با واکنش فعالانه به این مزاحمت ها، هدف پژوهش حاضر است. این تحقیق پژوهشی پیمایشی است که با ابزار پرسش نامه صورت گرفته است و جامعه آماری در آن، 6399 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه مازندران است. حجم نمونه با توجه به فرمول کوکران 362 نفر برآورد گردید و نمونه گیری، به شیوه تصادفی طبقه بندی شده متناسب انجام گرفته است. یافته های توصیفی این پژوهش حاکی از آن است که 29.7 درصد از پاسخگویان حداقل گاهی اوقات خود را به خاطر مزاحمت-هایی که برای آنان اتفاق می افتد، مقصر قلمداد می کنند و 66.7 درصد پاسخگویان اکثر اوقات در واکنش به مزاحمت های خیابانی به سرعت محل را ترک می کنند. یافته های بخش تحلیلی نیز نشان می دهد، متغیر خودسرزنشی با ضریب همبستگی 0.374- با متغیر واکنش فعالانه به مزاحمت های خیابانی همبستگی دارد. نتایج تحلیل رگرسیونی نیز نشان می دهد متغیر خودسرزنشی (0.374- =Beta)، پیش بینی کننده واکنش فعالانه به مزاحمت های خیابانی است. یعنی هر چه خودسرزنشی کم تر شود، واکنش فعالانه به مزاحمت های خیابانی بیشتر می شود.