پاسخ های ایمنی دخیل در عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ((M. Tuberculosis، عامل ایجادکننده بیماری سل می باشد. تقریبا یک سوم جمعیت جهان با این باکتری آلوده هستند و باوجود دسترسی به واکسن و دارو، عامل مهم مرگ ومیر در انسانها، به خصوص در کشور های در حال توسعه است. مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد تنها 30-10% افرادی که با باسیل سل برخورد دارند به این باکتری آلوده می شوند و در 90% از افراد آلوده و بیشتر، پیشرفت به سمت توبرکلوزیس اتفاق نمی افتد. این مطالعات نشان می دهد سیستم ایمنی مناسب میزبان، نقش بسیار حیاتی در کنترل عفونت سل دارد، به طوری که بیشترین میزان مرگ ومیر در بیماران با ضعف سیستم ایمنی مانند افراد آلوده به HIV دیده می شود. M. tuberculosis یک باکتری داخل سلولی اختیاری است. راه اصلی ورود آن به بدن دستگاه تنفسی است و بیشترین سلول هایی که با این پاتوژن مبارزه می کنند ماکروفاژهای آلوئولار می باشند. علاوه بر ماکروفاژهای آلوئولار، انواع مختلفی از سلول های T باید برای مقابله با مقاومت باکتری در برابر سیستم های دفاعی میزبان، فعال شوند. سلول های CD4+T از طریق تولید انواع مختلفی از سایتوکاین ها مانند IFN-γ، α-TNF و سلول های CD8+T از طریق فعالیت های سایتوتوکسیک و القای مرگ برنامه ریزی شده در سلول های آلوده، نقش مهمی را در القای پاسخ های ایمنی مناسب بر ضد M. tuberculosis ایفا می کنند.
ایمنی سلولی، اساس پاسخ های میزبان بر ضد عفونت توبرکلوزیس است و در مطالعات اخیر نیز به اهمیت سیستم ایمنی ذاتی و هومورال در کنترل عفونت توبرکلوزیس اشاره شده است. شناخت دقیق سیستم های ایمنی، زمینه را جهت طراحی و گسترش نسل جدید واکسن و دارو فراهم می کند. در این مقاله به بررسی پاسخ های ایمنی دخیل در عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس پرداخته شده است.