بررسی نهاد داوری در قراردادهای انتقال فناوری

امروزه معیار و ملاک در سنجش توسعه یافتگی و یا در حال توسعه بودن یک کشور میزان دسترسی و بهره مندی به فناوری است. بسیاری از جوامع خود قادر به تولید و بکارگیری فناوری نیستند و از این رو ناچار به روی آوردن به فرآیند پیچیده و طولانی انتقال فناوری می باشند که این انتقال در عرصه تجارت بین الملل ممکن است موجد اختلافاتی شود که در این صورت ایجاب می کند یکی از بخش های اصلی در قراردادهای سرمایه گذاری و تجارت بین الملل موضوع حل وفصل اختلافات باشد.نتیجه اینکه در قراردادهای انتقال فناوری مانند قرارداهای سرمایه گذاری و سایر قراردادها در قلمروی حقوق تجارت بین الملل از کشوری به کشور دیگر ممکن است اختلافاتی پیش آید که برای فیصله آن اختلافات به داوری به عنوان شیوه ی حل و فصل اختلافات احتمالی آینده و یا اختلافات موجود رجوع شود. در این نگارش که شیوه آن بر اساس روش تحقیق کتابخانه ایی، مبتنی است و در آن از اصول روش تحقیق تبعیت شده است سعی کردیم اثرات و نوشته های نویسندگان را مورد مطالعه قرار دهیم و در پایان نتیجه یا استدلال خود را دایر برتایید، توضیح و تشریح بیشتر و یا رد کلام برخی از بزرگواران، عرضه کنیم و به این موضوعات بپردازیم که آیا در اختلافات ناشی از انتقال فناوری داوری بهترین و مرسوم ترین شیوه فیصله آن اختلافات است؟ و در فرض مثبت بودن جواب چه عواملی باعث شد رجوع به این نهاد روز به روز پررنگ تر شود؟ بی شک از آنجا که فناوری و تکنولوژی از کشور ها و موسسات خصوصی خارجی در حال سرازیر شدن به کشور های در حال توسعه است خواه ناخواه اختلافاتی نیز ایجاد خواهد شد که رجوع به داوری به دلایلی از جمله سرعت بخشیدن به روند رسیدگی،کم هزینه بودن داوری،صرفه جویی در وقت و... نسبت به سایر روش های حل و فصل اختلافات بهتر می باشد.