رابطه های تجربی میان بزرگی و برخی پارامترهای گسلش برای زمین لرزه های ایران و ناحیه های مجاور آن

تخمین اندازه ی بزرگترین زمینلرزه ا ی که ممکن است توسط یک گسل مشخص یا چشمه ی زمینلرزه رخ دهد، از جمله پارامترهای مهم تاثیرگذار درتحلیل خطر زمینلرزه است. یکی از روش های تخمین این بزرگی، استفاده از رابطه های تجربی بین بزرگی و پارامترهای گسل عامل زمینلرزه است. هدف اصلی این مطالعه ارائه ی بهترین روابط تجربی ممکن بین بزرگی و پارامترهای گسل به چند روش رگرسیون مناسب، مبتنی برکاتالوگ گردآوری شده و به روز شده ی زمینلرزه های منطقه است. برای این منظور، برخی از پارامترهای گسلش از جمله طول شکستگی سطحی، بیشینه جابه جایی های افقی و قائم و بزرگی های M_w و M_s بیشتر از 5/5 گزارششده ی دوره ی دستگاهی تا پایان سال 2014 میلادی برای زمینلرزه های ایران و نواحی مجاور با دقت گردآوری شده است. برای این منظور، سه مدل رگرسیون SR، ISR وOR به کار گرفته شده است.نشان داده شده است که ضرائب بین بزرگی ها و پارامترهای گسل در رابطه های حاصل از روش های SR و OR با خطای کمتری نسبت به روش ISR تخمین زده می شوند. در عوض، در روابط معکوس، طول شکستگی سطحی و بیشینه جابه جایی های قائم و افقی برحسب M_w و M_s، ضرائب حاصل ازروش ISR با کمترین میزان خطا نسبت به سایر روش ها تخمین زده می شوند. نتایج حاصل از این مطالعه با رابطه های مشابه جهانی مقایسه شده است. به عنوان نمونه، در رابطه ی بین M_s و طول شکستگی سطحی، رابطه ی میانگین جهانی به کار رفته تا بزرگی حدود 2/7 نسبت به رگرسیون OR در این مطالعه، دارای فراتخمین و پس از آن فروتخمین دارد.