صعصعه بن صوحان

صعصعه بن صوحان از شاگردان و یاران راستین امیر مومنان(ع) بود که در سخنوری و حاضرجوابی زبانزد خاص و عام بود. صعصعه در دوران پیامبر و خلیفه اول، خردسال بود و در زمان خلیفه دوم جوانی دلیر و دانا قلمداد می شد. در روزگار عثمان، صعصعه جزو بزرگان کوفه بود که به علت سخنرانی و شوراندن مردم بر ضد خلیفه به شام تبعید شدند.
در دوران خلافت امیر مومنان(ع) صعصعه همواره حضوری پررنگ داشت و در تمام جنگهای حضرت علی(ع) در میدان نبرد دیده میشد. قدرت سخنوری صعصعه سبب شد امام او را «خطیب شحشح» بخواند و در جنگ نهروان او را برای گفتگو با خوارج بفرستد. بسیاری از نامه های حضرت نیز به قلم این خطیب توانا نوشته شده است. در گفتگوهای میان صعصعه و معاویه، بارها دشمنی خود به معاویه را بیان میکرد.
صعصعه مردی ثقه، اما قلیل الحدیث بوده که بیش از یاران و شاگردان دیگر امیر مومنان(ع) به مهدویت و آخرالزمان معرفت داشته است. او را از معماران شهر کوفه و نیز از شرکت کنندگان در تشییع پنهانی پیکر پاک امام علی (ع) دانسته اند.
این مقاله پس از معرفی صعصعه بن صوحان و خاندان او به نقش او در زمان امام علی (ع) می پردازد.